Bugün 11 Ocak 2013. 2 yıl önce bugün Ali Sami Yen kapılarını son kez açmıştı taraftarına. Son kez haykırırcasına söylendi tezahüratlar. Son kez yandı meşaleler. Rakibin kim olduğunun bir önemi yoktu. Rakip ayrılıktı çünkü. Ve nice zaferler kazanılan statta bu maçı kazanmak mümkün değildi ne yazık ki. Sözde daha iyi bir stada geçildi ama herkes hissediyorsa da başkasına söyleyemiyor; hep bir şeyler eksik. Mecidiyeköy'den geçerken 'O' tarafa bakılamıyor, her maça gidişte, nostalji fotolara bakıldığında, maçlar izlendiğinde anılar canlanıyor, mabet hatırlanıyor, özleniyor.
Bu ayrılık, yeri doldurulamayacak ayrılıklardan. Bugün bile halen kimsenin tam anlamı ile sahiplenemediği, bir ton rezillik ve sıkıntı ile sözde lüks stada geçilme bahanesi ile evimizin yıkılışını izledik.
Bazı fotoğraflar vardır yoruma gerek olmayan. Bu da onlardan.
Ali Sami Yen Stadı
Hayatımın tam ortası
Nice şampiyonlukların
Zaferlerin mekanı
Her köşende bir anın var
Hüzünler ve mutluluklar
Gözümde yaş kalbimde sızın
Zaman ayrılık zamanı
Seni yıkan dozerin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder